سعدی! سعدی جان! منو ببخش!

 بوی رنگ تازه می دهد. بوی اسانس های اِف.آرماتیک فرانسه. بوی شبِ بی خوابی می دهد. بوی آدمی که از نخفتن چرک کرده.اینجا که منم وادی ایمن نیازمندیهای همشهری است.همان قسمت که کار و سرمایه گذاری و سند ملکی. تقویم رومیزی روی دوشنبه نهم دی ماه قفل کرده.من هم. تاریخش را گم کرده ام ولی. زنجیر به تاریخِ نامعلوم.یقین کرده ام - یقین همان ایمان قلبی است - که باید گراهام بل را گرامی داشت. آدم های پشت تلفن را هم . به خصوص آن دسته که اصلا برایشان مهم نیست که تو چه کرده ای و که بوده ای و تنها میزانشان حالِ توست که فایل را به موقع برایشان ارسال می کند و لحن صدایشان مهربان است و بی دلیل عزیزم می گویند و قربان می روند.انقدر راحت. بعضا صدایشان آنقدر قشنگ که دلت میخواهد نیمه شبها زنگ بزنی که برایت قصه ی حسنک وزیر بخوانند.قصه ای برای خواب؟! همان نیمه شب های چرک بیخواب .عروس مردگان. به شکل البت و نه به مفهوم. چشم ها دست و پایشان را کش می دهند و خستگی در می کنند. از سرزمین های شمالی باید بگوید که در سرزمین های شمالی به این می گویند “وله ویاز” .خستگی در کردن. بیش از همه زل می زنند به کاشی های سورمه ای آشپزخانه و روی نقطه ای که قرار است انعکاس خودشان آنجا باشد،خیره می شوند. طبیعتا چشم ها. سینه ی دست ها را روی کابینت تکیه می دهد و شانه هایش به جلو متمایل می شود. طبیعتا نگارنده . نگارنده تمایل به تصوبر خود در کاشی سورمه ای را دوست دارد. آورده اند که “تو هم در (کاشی سورمه ای) حیران حسن خویشتنی” . جمله ی قبل رونوشت بی مزه ای از یک شعر خوب است. اما این مسئله برای نگارنده اهمیتی ندارد.در برهه ای که ساعت نمی بندد و تقویم رومیزی اش هفته ایست که رنگ تورق به خود ندیده،پس “زمانه ایست که هر کس به خود گرفتار است”.  نگارنده خسته و گرسنه است و بوی اسانس شماره 804 را دوست دارد.