که شهید خنجر نازِ تو...

می باره بارون. همچین مَشت و بی تعارف و تیم تیم به قول سرزمین های شمالی. بی چتر سور و سات به پا می کنیم براش. همچین خیره به آفاق سرخ مغربی. خواستم بگم جای تو خالی. دیدم نیست. دیدم جات خالی نیست. نه که پر از آدم و شلوغ و جامعه ی پر جمعیت. نه. دیدم که انگار جای هیچ کس خالی نبود دیگه. همه ی ابرا رو سرِ ما. کل سرخ رنگ های دنیا جمع در افق. چه جوری می تونه جای کسی خالی باشه با این اوصاف؟! انگار که سبو ها همه شکسته بود و آب ها همینجور شُره می کرد رو ماها. ماها که میگم نه که مای من و تو و آشناها. انگار که مای بنی آدم و ابنِ بشر. انگار که کلیت و تمامیت و همه. توی سرم صدا بود انگار. انگار که کسی زده باشه زیر آواز :" زِ ره هوس به تو کی رِسَم نفسی ز خود نرمیده من..."

همه حیرتم به کجا روم؟ به رهت سری نکشیده من...

اینجور بود که غروب شد. خورشیدی که نبود از اول. نوری بود که دست و پاهاشو جمع کرد تو بارونِ نم نم و خیس و خسته خزید گوشه ی دنجی و خوابید...اینجور بود که ما همه خوابیدیم. با دست و پاهای دراز رو مغرب و پشت به خورشیدی که شاید سر بزنه فردا...